در هند باستان به یاقوت "ratnaraj" یا "پادشاه جواهرات" گفته می‌شد. اعتقاد بر این بود که با هدیه دادن این سنگ به کریشنا، در زندگی بعد به عنوان امپراطور زاده میشوند. جنگجوها در جنگ این سنگ روی قلبشون قرار میدادند و با پارچه روی اون رو میبستند تا ازشون محافظت کنه از طرف دیگر باور داشتند که سلاح یا گلوله هایی که از این سنگ ساخته میشه توانایی آسیب رساندن بیشتری داره. در انجیل از یاقوت به عنوان سنگی یاد میشه که خداوند اون رو همراه با سنگ های دیگر آفرید و در اسلام گفته شده که در هنگام ترک بهشت توسط حضرت آدم، هرجایی که پای حضرت آدم اونجارو لمس میکرده این سنگ ها ظاهر شدند تا هنگامی که حضرت آدم پا روی زمین گذاشت. به خاطر همین خاصیت این سنگ با شفادهندگی و آرزوی خوشبختی گره خورده. یاقوت به خاطر رنگ سرخش نماد عشق، خشم و خطره. در برخی افسانه ها، باورها بر اینه که سرخی یاقوت به این دلیله که توسط آتش بهشت یا آذرخش به وجود اومده و این باور به حدی قوی بود که مردم فکر می‌کردند که اگه یاقوتی رو توی آب قرار بدن، آب به جوش میاد. تا به امروز بعضی از مردم باور دارن و حتی ذکر کردن که یاقوت ها برای اخطار دادن به صاحبشون نسبت به خطرات احتمالی رنگ عوض میکنند.